Hélène en ik kennen elkaar nu 35 jaar. Zij was mijn docent toen ik studeerde aan de Dansacademie. Zij was de docent die mij zag, mij werkelijk zag. Voor mij geeft zij de essentie van dans weer; ze ademt het, ze leeft het. Ze danst zoals het leven zelf. Daarom zocht ik haar na 33 jaar weer op, voor een ontmoeting tussen dans en fotografie.
De afgelopen twee jaar ontmoetten we elkaar in haar serviceflat in Tilburg. Tijdens onze ontmoetingen duik ik in haar wereld en communiceren we; zij als danser, ik als fotograaf. Ik neem de tijd om deuren naar haar leven te openen en concentreer me dan op een moment. Een moment waarin tijd niet lijkt te bestaan. Ik ben dichtbij en richt me op de expressie van haar lichaam. Ze reageert op mijn ademhaling en handen en ogen krijgen betekenis. Er ontstaat openheid waardoor haar binnenwereld gedeeld kan worden met de buitenwereld.
Het proces, dat Hélène in deze fase van haar leven doormaakt, wordt zichtbaar. Tegelijkertijd stijgt ze boven haar leven uit en overschrijden we de grenzen van tijd.
